“ในการศึกษาภายใต้กระบวนทัศน์ใหม่ๆ ของการสื่อสารยุคปัจจุบันที่เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่ ค.ศ. 1970 เป็นต้นมา ที่นักวิชาการต่างให้ความสำคัญกับ “การสื่อสาร” ในฐานะของศาสตร์แห่งสังคมและวัฒนธรรมเฉพาะที่ แต่ละที่ แต่ละกลุ่ม ซึ่งความเคลื่อนไหวทางวิชาการนี้ดำเนินไปอย่างควบคู่กับการเปลี่ยนแปลงทางด้านเทคโนโลยีการสื่อสาร การเมืองระดับโลก เศรษฐกิจระดับนานาชาติ รวมทั้งมิติทางวัฒนธรรม (กาญจนา แก้วเทพ, 2553) ซึ่งสอดคล้องกับความเป็นภาพยนตร์ไทยที่โดม สุขวงศ์ (2541) ได้กล่าวว่าอุตสาหกรรมภาพยนตร์นั้นมีบทบาทสำคัญในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจของแต่ละชาติ ต่างมีเอกลักษณ์ของวัฒนธรรมถ่ายทอดใส่ลงไปในภาพยนตร์ในภูมิภาคของตัวเอง

หากเหลียวมองย้อนกลับไปตั้งแต่จุดเริ่มต้นของภาพยนตร์ไทย ตั้งแต่ พ.ศ. 2440 เป็นต้นมาจนถึง ปัจจุบัน จะพบว่ามีทิศทางการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง และมีบทบาทสำคัญต่อสังคมไทยในด้านต่างๆ มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งความพยายามที่จะทำหน้าที่ “กระจก” “สะท้อน” ภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้น โดยเกิดเป็น “มาตรฐาน” ใหม่ๆ ให้เกิดขึ้นในสังคมไทย

ทั้งนี้ จากการเปลี่ยนแปลงของ “บริบท” ในสังคมไทย รวมถึง “พฤติกรรมการบริโภคภาพยนตร์” ของคนไทยที่เปลี่ยนแปลงไปจากอดีต ก็มีส่วนสำคัญในการมีส่วนร่วมขับเคลื่อนธุรกิจภาพยนตร์เช่นกัน ภาพยนตร์ไทย จึงเป็นสมบัติอีกชิ้นหนึ่งของชาติไทยที่ควรหวงแหน ถนอมรักษา และพัฒนาให้เจริญก้าวหน้ายิ่ง ตราบที่ภาพยนตร์ไทยยังคงทำหน้าที่ในการเป็น “สื่อความบันเทิงนอกบ้าน” ที่สะท้อนความเป็นมรดกทางวัฒนธรรมและเอื้อประโยชน์ต่อเศรษฐกิจ การเมือง และสังคมไทยสืบไป”

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ประกายกาวิล ศรีจินดา
กรรมการบริหารหลักสูตร
นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสาร

#นิเทศศาสตร์สวนสุนันทา #commartsssru